Deze week het eerste deel van een indrukwekkend bezoek aan een theeplantage, de Fretteresso Estate, op Sri Lanka. Erna ziet daar hoe de gemeenschap van plukkers zich na een lange werkdag inzet om extra les te geven aan hun kinderen.

Father Dosmin vroeg ons zondag al of we maandagavond mee wilden naar een groep kinderen die Engels krijgt na schooltijd. Veel kinderen krijgen hier, na school en in het weekend, les in van allerlei, en we weten intussen dat ze het een hele eer vinden als wij komen kijken, dus: “Ok, we gaan wel even mee.”

Ik ging er van uit dat het vlak bij de Tea Leaf Trust was, waar we die dag waren. Ik was best moe van het bezoek. Daarom stelde ik tegen half vijf voor of we niet effe konden lopen, naar die kindertjes… “Lopen? Neeee, veel te ver.” Nu vinden mensen het hier al snel te ver, overal rijden ze met driewielers naar toe en Dosmin heeft zijn eigen bus, dus ik was nog steeds ingesteld op max een kwartiertje rijden.

Ruim een uur

Het werd ruim een uur. Over weggetjes waar ik niet zou durven lopen, wát een rit. Echt he-le-maal naar een uithoek van de theevelden. Hoger en hoger. Rakelings langs afgronden. Paadjes zo ongelofelijk vol gaten en kuilen dat er geen bus meer komt, Dosmin rijdt er overheen. Het is de verste plek in zijn parochie vertelt hij. En hij gaat hier minstens één keer per maand naar toe om de mis te doen. Fretteresso-Estate: het is niet eens te vinden op internet.

Tegen half 7 waren we eindelijk op de plek van bestemming. Hij parkeert zijn bus en wijst: we moeten nog een stukje lopen, op een pad waar zelfs zijn bus het niet meer kan. Daar is de kerk. Buiten, bij de ingang van de kerk, in het donker, met de lichten in de kerk aan, staat een hele groep. Kindertjes, volwassenen… We worden meer dan verwacht.

Sprakeloos

Als we aankomen, worden er drie kleine hummeltjes met bloemen in hun armen beetje naar voren geduwd: voor ons. Ik ben helemaal sprakeloos. We gingen gewoon even naar een groep kindertjes kijken die Engels krijgen s’ avonds. De kerk is helemaal leeggeruimd en voorin, op matten zitten, ik denk wel, 40 kindertjes van heel klein (5, 6) tot een jaar of 15. Voor de groep staan drie stoelen: die zijn voor ons.

Father Dosmin stelt ons voor aan de volwassenen. Er zijn vijf teachers, een aantal moeders, vaders, opa’s en oma’s. Elke avond door de week, krijgen de kinderen van dit theeplukkersdorpje extra les in Engels, Tamil, Rekenen en Religie (RK, Hindoe, Boedhisme en Islam). Anders is het lastig voor ze om op school goed mee te komen. De teachers komen ook allemaal van de Estate Ze zijn helemaal geen juffen, maar doen wat ze kunnen! Want: “Onze kinderen moeten een betere toekomst krijgen dan wij.”

Twee uur lopen

Vol verwachting kijken 45 snoetjes ons aan. Het is zo’n ongelofelijk aandoenlijk gezicht, al die donkere toetjes, met mutsen op, oude kleren, blote voeten. De kinderen die naar school gaan moeten elke dag twee uur lopen om er te komen. Terug kunnen ze een stukje met een bus, maar het laatste stuk, toch nog drie kwartier, lopen ze. Ze hebben een lied ingestudeerd voor ons. En allemaal staan ze op en zingen een lied. Als we klappen, klappen ze allemaal hard mee. Ze zijn allemaal zó blij, zó ontzettend puur... denk dat dat me het meest raakt. Het is de meest rakende ontmoeting tot nu toe. Heb eerder echt tranen gehad, met het afscheid van de studenten, wat me zó bewust maakte dat hier in dit land kinderen jaren niet naar school konden. Dat het niet veilig was in de jaren dat onze eigen kinderen thuis op school zaten. En nu hier, in zo’n ongelofelijk verre uithoek. Toeristen komen hier nooit, er komen sowieso geen mensen van buiten de Estate, behalve father Dosmin met zijn twee misdienaars, eens in de maand…

Zo ontzettend welkom

Uiteraard vroegen we ook hier of we iets kunnen doen: Twee whiteboards, schriften en pennen zijn de grote verlangens en heel misschien tafels. Vooral voor de grotere kinderen is het op de grond zitten en schrijven ingewikkeld. Wij voegen daar een vergoeding voor de juffies aan toe. Ze durven het niet te zeggen, maar ook dat zou zo ontzettend welkom zijn bevestigd Dosmin.

We doen nooit beloftes, maar mijn hart wist al dat we in ieder geval whiteboards en schriften zouden gaan regelen.

Lees volgende week deel twee.

Eerdere verhalen van Erna lezen? Klik op Uit het leven gegrepen