Lieve lezers van Ons Ulvenhout,

Zoals jullie misschien wel, maar misschien ook helemaal niet weten, zijn wij momenteel in Sri Lanka. We verblijven daar drie maanden. De aanleiding was een uitnodiging om ondersteunende trainers te zijn bij een grote internationale training in verbindende communicatie van tien dagen. Omdat we niet voor tien dagen naar de ander kant van de wereld willen vliegen, we altijd op een of andere manier iets willen doen daar waar we zijn, besloten we er drie maanden te blijven. Dan zien we vanzelf op welke manier we van betekenis kunnen zijn, vrijwilligerswerk te doen of wat er maar op ons pad zou komen.

Dat resulteerde al in april van dit jaar met een aantal Zoom sessies met Constantine, een jongeman die zich inzet om de levensomstandigheden van arme kinderen en jongeren te verbeteren. We noemen hem in onze schrijfsels C.

Koloniaal verleden

Sri Lanka is een fantastische toeristische plek én het heeft ook een hele andere kant. Er is een koloniaal verleden wat diepe sporen getrokken heeft in de samenleving die hier daarvoor was. Daarna was er een bloedige burgeroorlog van 1984 tot en met 2009, vervolgens een tsunami in 2004 en een enorme economische crisis in 2019.

En zo zien wij Sri Lanka van die andere kant. We beloofden de redactie van Ons Ulvenhout bij tijd en wijle van ons te laten horen. We zijn nu drie weken hier en we hebben al zoveel meegemaakt dat ik realiseer dat het handiger is dat ik gewoon elke week probeer een avontuur te beschrijven, dan dat ik nu zes kantjes met verhalen tik. Dus vanaf nu: elke week een van de dingen die we hier meemaken, aan die andere kant.

Enorme eyeopener

Vorige week werden we uitgenodigd om op een grote (overheids-) school ‘special guests’ te zijn bij het afscheid van zeven laatstejaars, ‘grade’ 12 (niveau 12). Deze school is een gemengde school: jongens en meisjes, Katholiek, Hindoe, Moslim en Boedhist, ‘grade’ 1 tot 12. Dat is te vergelijken met groep 3 tot eind middelbare school bij ons.

Ook dit was weer een enorme eyeopener voor ons. De oorlog was hier van 1984 tot 2009. De kinderen die nu dus afscheid namen, waren de derde groep kinderen die voor het eerst weer de kans hebben gehad om twaalf jaar onderwijs te genieten. We realiseerden ons opeens dat onze eigen kinderen, die tussen de 37 en 25 jaar zijn, in dit land die kans niet zouden hebben gehad.

C. (37 jaar) heeft geen onderwijs gehad. Het was oorlog, er was geen onderwijs. Het leven was gevaarlijk, elke dag weer. Duizenden vaders zijn hier gedood of verdwenen. Er zijn honderden weeskinderen, alleenstaande moeders, oorlogsinvaliden, getraumatiseerde mensen overal. Met de Tsunami, Covid en de crisis als toegift.

Veilige plek

Het afscheid was enorm emotioneel. Deze kinderen die twaalf jaar een veilige plek hebben gehad, vrienden hebben gemaakt, onderwijs hebben genoten, de realisatie hoe volstrekt niet vanzelfsprekend dat hier zo zo lang is geweest, maakte diepe diepe indruk op ons. En ook hier kregen we een rondleiding. Het barst hier van de kindertjes, ook een gevolg van oorlog… dus zijn er te weinig lokalen. Klassen krijgen buiten les onder palmdakjes, want de overheid is failliet: geen geld voor noodlokaaltjes.

Levensbelang

We zagen zulke betrokken leerkrachten en docenten. Een lieve ‘principle’ (hoofd der school) die elke dag 84 kilometer op zijn brommertje heen en weer komt, want geen geld voor een auto en dat al 13 jaar lang…. Want: onderwijs is van levensbelang. Kinderen moeten leren, dat zal ze een betere toekomst geven. En de kinderen willen zo graag. Heel veel kinderen gaan overdag naar school en volgen ’s avonds en in het weekend naschoolse en bij-schoolse programma’s die overal gegeven worden. Uiteraard is dat niet beschikbaar voor de allerarmste en niet in de meest rurale gebieden en daar probeert C. dan weer wat in te betekenen. En wij? Wij proberen daarin van enige betekenis te zijn. Wat een wereld lieve mensen...wat een wereld.

Wil je ons helemaal volgen? We houden onze reis bij via www.polarsteps.com/ernasmeekens.

Dank en liefs vanuit een heel erg warm Manar, Noord Sri Lanka.

Meer lezen van Erna? Klik op Uit het leven gegrepen