Woensdag 3 september was ik weer eens in Ulvenhout. Het valt mij op dat ik daar de afgelopen zomer veelvuldig, heel veelvuldig ben geweest en heb rondgefietst. Nostalgie naar het verleden? Na een bezoek aan mijn beide broers stopte ik bij de kapsalon van John de Kort. In de stoel zat Ingrid Bothe. Niks geks aan zou je zeggen, maar toen John mij vragend aan keek, stelde ik mij meteen voor: "Dag John, ik ben Ad Graumans."

Ingrid viel bekaanst uit de kappersstoel van verbazing. Ik was mij nergens van bewust, maar, zo bleek, wilde Ingrid ontzettend graag weten en zien wie nu toch die Ad Graumans was die wekelijks op facebook schreef.

Wel, de teerling was geworpen. Meteen kreeg ik van Ingrid informatie over de nieuwssite Ons Ulvenhout. Of ik met regelmaat ook een column kon en wilde schrijven? Daar had ik wel oren naar. Ik zeg tegenwoordig spontaan en meteen ja als het mij iets lijkt. Mailadressen en 06 nummers werden uitgewisseld. Goed, enige uitleg ben ik u bij deze wel verschuldigd.

Zandgrond en Bossen

Mijn naam is Ad Graumans, op zijn Ulvenhouts uitgesproken als Grammas. Geboren in het jaar 1953 dus nu 72 jaar jong. Oud zijn is iets voor echt oude mensen in de leeftijdscategorie 100 en ouder. Ik ben dereentje van Jan en Riet Graumans-Pellis uit de Akkerstraat. Toen mijn vader begin jaren 60 een baan kreeg aangeboden bij de gemeente Nieuw-Ginneken, verhuisden wij rap met zijn achten naar Ulvenhout. Ik was 6 jaar toen ik daar kwam wonen. De familie sprak destijds: "Nu Jan eindelijk weer in Ulvenhout woont, verhuist Jan nooit meer." Ze kregen gelijk. Hij is nooit meer Ulvenhout uitgegaan. Daarentegen ben ik wel na bijna 30 jaar Ulvenhout uitgegaan. Maar mijn hebben en houwe liggen nog steeds hier op de Ulvenhoutse zandgrond en bossen.

Nu behoor ik voor mezelf uit te dokteren wat ik aan waardevolle columns mag toevoegen. Komt wel in orde hoor. Vandaar dees korte intro. Zonder kapsones, ik ben een gewoon man, schrijf met mijn hart niet met gitzwarte inkt, zinnen en woorden zijn vaak doorspekt met Ulvenhouts dialect. Met reacties op mijn schrijfsels ben ik weloverwogen correct en mild.
Het is geen grootspraak, maar ik heb eerder geschreven op uitnodiging van een oud-collega op een Bredase internetsite. De site is niet meer in de lucht, geloof ik.

Hartverwarmend

Ook bij het 150-jarig jubileum van Koninklijke Zangvereniging Bredase Mannenkoor, heb ik mijn bijdrage mogen leveren. Zo ook op de interne website van Elisabeth, waar ik mocht schrijven over mijn gevoel en wat ik ervaarde (ik was vrijwilliger) bij de dementerende medemens. Daar heb ik met enorm veel liefde ook bewoners gezien en gesproken uit het Ulvenhoutse. Op uitnodiging en met veel liefde mag ik ook mijn herinneringen over Ulvenhout delen op de hierboven genoemde site. Het zal voor mij dan ook hartverwarmend zijn om uw reacties te mogen lezen. Het is voor velen een mooie herkenning uit hun jeugd. Ik neem bij deze het pseudoniem aan van Ut Schrijverke.

Tot zover,
Ut Schrijverke.