Geen ontkomen aan het kunstenaarschap, het leven en werk van Ton van den Hoogen.

Voor Ton van den Hoogen (1948) is er nooit een moment geweest waarop ze géén kunstenaar was. Het zat altijd al in haar: van de ballerina’s die ze als kind tekende in poeziealbums tot de imposante doeken die nu haar oeuvre kleuren. Kunst is geen keuze geweest, eerder een vanzelfsprekendheid.

Klassiek

Opgegroeid in een familie waar klassieke muziek en kunst deel uitmaakten van het dagelijks leven, was het creatieve vuur nooit ver weg. Grootvader speelde viool, haar vader schilderde portretten en was organist. Toch volgde ze aanvankelijk een andere weg, werkte in het zakenleven, maar merkte al snel: hier hoor ik niet thuis.

Platteland

De kunstacademie in Eindhoven, toen nog geen hippe Design Academy, bracht uitkomst. In 1970 begon ze er en dook volledig in het kunstenaarsbestaan. Ze woonde met haar man op het Brabantse platteland, in een oude, vervallen boerderij in De Mortel. Daar begon haar fascinatie voor het boerenlandschap: modder, mest, ruilverkaveling, tractorsporen...

Singer Museum

De alledaagse werkelijkheid werd haar inspiratiebron. Ze leerde kijken naar patronen, naar ritme en structuur. In zwart-wit etsdrukken verwerkte ze regenpartijen, wolkenluchten en de harde lijnen van het boerenbestaan. Haar werk viel op en werd zelfs opgepikt door kunstcriticus Ad van der Blom, die haar opmerkte tijdens een expositie in het Singer Museum in Laren.

Toch bracht datzelfde platteland na vijftien jaar ook eenzaamheid. Ze verlangde naar reuring, naar mensen, en verhuisde in 1989 met haar gezin naar Stiphout. De doeken werden groter, de kleuren lichter. Een nieuwe fase brak aan. Er volgden reizen naar alle uithoeken van de wereld: van Bali tot Jordanië, van Tibet tot Guatemala.

Huid

Overal waar ze kwam, zag ze sporen van menselijke aanwezigheid: bandensporen in het zand, krassen op boombast, mierenpaden en slijtplekken op tempelmuren. Die details, vaak over het hoofd gezien, voedden haar beeldtaal. “De huid” van de wereld, noemt ze het. Een doorlopend thema in haar werk.

Expressief

En dan is er nog die verwarring rondom haar naam. Ton. Vaak denken recensenten dat er een man achter het werk zit, met zijn krachtige lijnen en expressieve penseelstreken. Maar schijn bedriegt. Achter het werk gaat een hardwerkende moeder schuil, die het kunstenaarschap combineert met een rijk gezinsleven. Het is géén hobby, benadrukt ze. Het is haar bestaan!

Kunstenaarschap

Ton van den Hoogen leeft met de onzekerheden en emoties van het kunstenaarschap. De angst om te beginnen, het geluk als een schilderij tot leven komt, het besef dat je moet stoppen voor de verveling toeslaat. Ze vindt rust in stilte en klassieke muziek van Bach, Erik Satie, om zichzelf te “dimmen” en haar blik scherp te houden.

Geen ontkomen aan

Voor haar is het duidelijk: het kunstenaarschap kent geen pensioen. Het stopt niet. Het blijft. Altijd. Want voor Ton is er simpelweg geen ontkomen aan.

Open Huis

Ton is in maart 2025 in Ulvenhout komen wonen. Ze vindt de sfeer en omgeving hier prachtig. Om haar te leren kennen houdt zij van 25 oktober tot en met 2 november tussen 12:00 tot 17:00 uur open huis, waarbij kunstliefhebbers een verrassing wacht. Hierover binnenkort meer...

Nieuwsgierig geworden naar Ton en haar werk? Dan ben je van harte welkom!

Website Ton van den Hoogen