Van mijn moeder mochten wij alleen op pad met een schone onderbroek aan. Dan lag ik er niet voor schandaal bij als ik in het ziekenhuis terecht kwam, zei ze, als ik vroeg waarom. Ik heb die zorg nooit zo goed begrepen. Volgens mij maakte het niet zoveel uit wat ik aanhad als ik in de kreukels zou liggen. We kregen ook een schone zakdoek en een kwartje mee. De zakdoek was om je schaafwonden te stelpen en het kwartje om naar huis te bellen. Sinds kort weet ik dat nette meisjes goed naar hun moeder moeten luisteren.

Hartfilmpje

De laatste keer dat ik voor een controle bij de huisarts was, wilde ze een hartfilmpje maken en vroeg of ik er bezwaar tegen had als een stagiaire mee zou kijken. Daar had ik geen bezwaar tegen. Het zou voor de stagiaire het eerste hartfilmpje zijn.
Het was voor mij ook de eerste keer, anders had ik niet direct ja hebben gezegd. Want wat ik niet wist, was dat ik me tot op mijn onderbroek moest uitkleden. Met dat uitkleden zelf had ik niet zo’n moeite. Maar het gênante was dat ik die dag een onderbroek aan had van mijn man. Het was een zwarte lycra boxershort uit een aanbieding, maar niet geschikt bevonden door mijn man. Weggooien vind ik zonde en wat doe je dan? Hij zit eigenlijk ook wel lekker. Maar toen ik daar zo stond zat hij toch ineens een stuk minder comfortabel. Ik heb gedaan of het de normaalste zaak van de wereld was.

Gênant

Naderhand heb ik me getroost met de gedachte dat het nog erger had kunnen zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld nog een exemplaar liggen dat een innige omhelzing heeft gehad met een blauwe sok in de veertig graden was. Gelukkig kijken huisartsen bijna nergens vreemd van op. Toppers zijn het.