Nou mensen, vorige week heb ik toch wat leuks meegemaakt.

Een van mijn cursus-deelneemsters, Jacqueline, doet iets bij het bloemencorso in Zundert en nodigde ons uit om eens een kijkje achter de schermen te komen nemen.

En hoewel ik mijn middelbare schooltijd in Rucphen heb doorgebracht, een broertje heb dat altijd vol enthousiasme vertelt over HET corso, ik klasgenoten had die daar altijd vol over waren, heb ik het én nog nooit gezien én me er nooit in verdiept.

Door de betrokkenheid van mijn broertje, was ik intussen wel nieuwsgieriger geworden. Zo hadden we vorig jaar ons jaarlijkse Opa-verjaardagsfeest gepland op 3 september en was er even een momentje van paniek toen duidelijk werd dat dat op corso-zondag was en ze er dus niet heen konden… (mijn broertje is net zo handig met kalenders als ik, dus toen we data vroegen kwam die datum uit de bus ;)). De TV moest aan, want dat kon niet gemist worden. En dit jaar plande hij zijn vakantie zo, dat hij op tijd terug is om daarbij te kunnen zijn. Wat is dat toch met dat corso?

Overal vlagen

Dus toen Jacqueline ons uitnodigde was ik meteen enthousiast. Daar wilde ik meer van weten.

En zo togen we vorige week naar Zundert.

Het eerste wat me opviel, toen we Zundert inreden, was de hoeveelheid vlaggen: echt o-ver-al vlaggen. Dan was er al een hoop gedoe met verkeersregelaars die ons overal de weg versperde, wánt… zondag corso… Na wat door straatjes gekronkeld te hebben kwamen we uit bij de plek. Een echt huge tent en een hoop herrie. Jacqueline wachtte ons al op, er zouden 13 mensen komen. Ze had gevraagd of we kleding wilde aantrekken die vies mocht worden (kon stoffig zijn…) en stevige schoenen, want: werkplaats.

Nou, mijn god… werkplaats was het. We betraden een heuse heuse werkplaats. Steigers van nou… vier meter hoog, met liften, complete stellages links. Rechts allemaal banken met tafels en één grote krioelboel van heen wen weer lopende mensen. Heeeel veeel mensen. En heeeel veeel herrie. Geen muziek maar metaal, gepraat, gerinkel, geklop en getik, gezaag, gebonk: werkplaats.

Toen we allemaal gearriveerd waren begon Jacqueline te vertellen over Het Corso (moet echt wel met hoofdletters intussen :)). Zundert, Wernhout, Achtmaal, Schijf, Klein Zundert en Rijsbergen zijn betrokken bij het evenement en in die dorpen zijn 20 buurtschappen. Wij waren op bezoek bij buurtschap Helpt Elkander (geloof ik).
Het corso-gebeuren begint al in oktober als de eerste mensen gaan nadenken over nieuwe ontwerpen. Vanaf januari komen er groepen en ontwerpers bij elkaar, wordt het ontwerp gekozen en tot in detail uitgetekend. In april wordt de tent opgezet (en dat is niet zomaar een tentje, het is een complete werkplaats!) In april worden ook de knollen geplant op velden. Elk buurtschap heeft inmiddels zijn eigen dahlia-veld.

Zo nam Jacqueline ons mee, door het corso jaar heen. Vervolgens nam ons mee naar hun veld en vertelde en vertelde. Haar vader, ooit bovenmeester in Zundert was intensief betrokken bij het corso en we hoorden hoe bloemen werden uitgeruild, hoe het complete dorp betrokken is, over samenwerking, kennis delen, dat het echt echt allemaal op basis van vrijwilligheid gaat, hoe op donderdagavonden kinderen mee mogen doen en ‘les’ krijgen in lassen, ontwerpen, bloemen prikken, bloemen tikken (vroeger pas vanaf 12 en nog vroeger (in haar jeugd) mochten de meisjes nog niet, maar nu mogen ze al vanaf 6). Voor mijn ogen ontvouwde zich een wereld waar ik het bestaan niet van vermoedde. Eigenlijk draait in Zundert alles om het corso (of van Gogh).

bakken met bloemen

Terug in de tent mochten we allemaal aan zo’n tafel gaan zitten en werden er bakken bloemen op tafel leeggegooid. We mochten ‘prikken’: de bloemen ‘konten’ (de onderste blaadjes eraf plukken zodat het een platte bloem werd) en daarna een spijker door het hartje duwen en in een lege krat leggen. We kregen koffie en mochten even proeven van de sfeer die er heerste. Een koortsachtige, zoooo verbonden saamhorigheid. Want die zondag is al het zover: dan moeten er een miljoen bloemen op al die wagens getikt zijn… en werkelijk het héle héle dorp is betrokken.

Wát een sfeer, wát een saamhorigheid. Zundert heeft de minste jeugdproblematiek… door het corso. Het was overweldigend, aanstekelijk, warm. Het bracht me terug naar de wereld van mijn vroege jeugd, waarin nog lang niet alles om geld draaide, waarin mensen samen kwamen, samen deden, samen zongen (in mijn familie) en het raakt me diep in mijn verlangen naar zo’n wereld.

Tot mijn grote spijt hadden we deze zondag én maandag al afspraken met onze kinderen, dus we konden het dit jaar niet meemaken maar elk jaar vanaf woensdag voor het corso mogen we komen helpen met bloemen prikken en dat gaat vaste prik worden. Aangestoken met het Corso-Koorts, constateerde Jacqueline toen we na deze echt hartverwarmende ervaring weer vertrokken. Ik denk van wel!

Xxx
Erna

Meer lezen van Erna? Klik op Uit het leven gegrepen