Op zomerse zondagen stond onder de eik bij de speelweide in het Ulvenhoutse bos het ijscokarretje van Riantrejos. Als we uitgespeeld waren kregen we steevast een ijsje. Ik koos voor vanille en mijn zus voor aardbeien. Meer smaken waren er niet. Riantrejos bestaat nog steeds en zit nog steeds in de Boschstraat in Breda. Van die eik is het niet zeker dat ie nog bestaat.

Troeteleik

Er staat een eeuwenoude eik in de middenberm van de A58. De eerste keer dat ik hem zag op weg naar Tilburg, maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap. De eik uit mijn jeugd was er nog. Maar volgens mijn moeder was de eik bij de speelweide toch echt een andere boom. Dat was bovendien in een heel ander deel van het bos dan waar nu de snelweg doorheen loopt.

Ik heb me daar niets van aangetrokken, die eik is de eik uit mijn jeugd, punt uit.

Snode Plannen

Helaas worden er al enkele jaren snode plannen gesmeed. De snelweg moet verbreed worden en dan staat mijn eik in de weg. Nu ik in Ulvenhout woon, moet ik natuurlijk: Onze eik, zeggen. De weg zou om de eik heen gelegd kunnen worden maar dan het nabijgelegen viaduct vervangen worden. De overspanning is dan te smal.

Een beuk

Ik ben op zoek gegaan naar een vervanger. Ik vond een prachtige een beuk in het bos bij Hellendoorn, een boom om onder te gaan zitten mijmeren. Geen snelweg te bekennen en die komt daar voorlopig ook niet. Alleen, in Hellendoorn ben ik niet elke dag. Van de week tijdens een fietstochtje langs de Mark begon het ineens te plenzen. Ik dook een bosje in om te schuilen. En daar lag onder een oude Els een steen met daarop:

laat mij maar de zuivere leegte
het levende water
het lied van de zon
laat mij maar de boom boven mij
of er nooit iets gebeurt

Onder een boom zitten met een gedicht, mooier kan je het toch niet hebben? Het gedicht is van Pieter Luykx.