Op een (door vele andere sporters) drukbezochte donderdagavond werd 15 mei in het biljart-walhalla van Ulvenhout de slotavond gehouden van de Drie Banden Vereniging Jeugdland.

De 12 jonge en talentvolle leden hebben de afgelopen negen maanden in een vooral gezellige ambiance gestreden voor een plaatsje bij de laatste vier. De roosterwinnaars, de gebroeders Martens (Ad en Eric) en Toon Aarts hadden zich automatisch geplaatst en als vierde (the best of the rest) completeerde Kees van Hooijdonk het kwartet dat ging strijden om de begeerde “Cup met de grote oren”.

Dat deze beker zeer gewild is, bleek wel tijdens carnaval, toen deze gestolen werd vanuit de Taveerne, vermoedelijk door een lid van één van de concurrerende biljartclubs uit de Flamingo Bar, want daar werd 'ie (flink beschadigd) teruggevonden. De politie stelt nog een onderzoek in naar de juiste toedracht.

Jong geleerd...

Op basis van loting moesten Eric Martens en Toon Aarts de spits afbijten. Eric, die duidelijk op nr. 1 stond bij de bookmakers, had problemen met de druk die dit met zich meebrengt en bakte er (aanvankelijk) niets van. Zijn zo bekende subtiele manier van stoten was ver te zoeken.

Toon daarentegen liet zien dat hij al op vier-jarige leeftijd in het thuiscafé aan de biljarttafel stond. Na 18 beurten leek de strijd al gestreden met een stand van 9-1. Het publiek begon te morren, want zij wilden strijd zien. Eric pakte dit signaal goed op en vocht zich terug, maar moest uiteindelijk toch zijn meerdere erkennen.

Missie geslaagd

Meteen daarna volgde de titanenstrijd tussen de uit het goede meubelhout gesneden Kees van Hooijdonk en Ad(je) Martens, die zijn volle gewicht in de strijd zou gaan gooien. Het gemopper van het publiek bij de eerste partij herhaalde zich al snel. Beide spelers solliciteerden naar een plaats in de G-klasse van het welbekende Driebanden Kampioenschap van Ulvenhout. Wat een drama!

“Dan begin ik alvast maar aan een Duveltje”, zei Kees, en wonderwel ging het ineens lopen bij hem. Door 12 caramboles in 10 beurten zette hij Ad weer op zijn plaats. De Martens-clanleden, die erop uit waren om in ieder geval niet in de halve finales tegen elkaar te spelen, slaagden dus in hun opzet.

De finalisten waren nu bekend. Om hen wat rust te gunnen, trakteerde de familie Voesenek de clubleden op een culinair hoogstandje. Terwijl de finalisten zich even opfristen (met vette vingers en horloges aan mag je niet biljarten in de Taveerne), werd de inmiddels overvolle biljartzaal gereedgemaakt voor de eindstrijd.

Eindstrijd

Ook in deze partij ging Toon als een bezetene van start. Na elk “varkentje” van Toon zakte de moed van Kees in zijn schoenen en daar is volgens hem “niet tegen op te boksen”. Zwaar teleurgesteld gaf hij de partij uit handen en zo kon Toon gekroond worden tot “paus van het groen laken” (voor één jaar).

En Kees had nog wel zo’n mooie speech voorbereid (zoals bij een tennisfinale), waarin hij zijn hele familie had willen bedanken voor de enorme steun tijdens zijn biljartcarrière. “Ik ga nu maar weer fietsen bij de Rouleurs”, was zijn enige reactie. 

Toon kwam niet verder dan “Bedankt”, want hij zat al te bedenken hoe hij thuis moest gaan vertellen dat hij dat gedrocht (de beker) mee naar huis zou nemen. 

Na afloop vonden er nog zware contractbesprekingen plaats en de clubleiding kan verheugd meedelen dat alle contracten zijn verlengd.