Op de Ginnekenweg, in de boekhandel van Van Kemenade & Hollaers, vind ik rechtsachter een hele kast vol boeken over Breda en omgeving. Normaal is voor mij alles in een boekwinkel al onweerstaanbaar maar deze kast is een echte snoepwinkel. Boeken over bierbrouwerijen, carnaval en het Roomse leven. Ik blader door een boek waarin alle gevels van de huizen aan de Baronielaan zijn getekend. Op welk nummer woonde tante J. ook al weer? Het was een bovenwoning ergens schuin tegenover ijssalon La Capri vlak bij het Mastbos.

Amandelen

Dan sla ik een boek open over het Laurens ziekenhuis. Vanuit een wit spijlenbedje staart een kind met grote ogen mij aan. Het is een foto uit de zestiger jaren. Ik had dat kind kunnen zijn. De angst dat mijn moeder mij voor altijd heeft achter gelaten in het ziekenhuis, komt met een klap weer binnen. De zuster die wees op de bedjes tegenover mij: "Kijk naar die andere kindjes, die huilen toch ook niet", zei ze streng. Die dag waren mijn amandelen geknipt. De volgende dag was mijn moeder er weer, achter op de fiets mocht ik mee naar huis. Veilig zat ik tegen haar warme rug aan. Ik heb nog een hele tijd niet in het donker durven slapen, altijd moest er ergens een lampje branden.

Geen boodschap

Natuurlijk heb ik het boek over het Laurens ziekenhuis direct gekocht. De precieze titel is: St. Laurens, Van gesticht tot ziekenhuis. Want, het ziekenhuis is begonnen als gesticht voor ouden van dagen uit de gemeente Ginneken en Bavel, waaronder ook Ulvenhout en Galder vielen. Twee welgestelde Ginnekenaren, Jacobus Maassen en Jacqueline de Grez stelden hiervoor grond en geld beschikbaar. Uiteraard was ook de katholieke kerk betrokken. Het boek geeft een mooi beeld van de ontwikkeling van de gezondheidszorg en de opvattingen daarover door de jaren heen. Ontroerend zijn de terzijdes waarin ingezoomd wordt op het leven van een bewoner, personeelslid of een bestuurder. Ook een stukje over Prins Claus, waarschijnlijk de hoogste gast ooit, ontbreekt niet. Het ziekenhuis had een goede reputatie, vooral de keuken werd geroemd. Maar daar had ik indertijd helemaal geen boodschap aan, ik wilde gewoon naar huis.

Een kijkje nemen

Het boek is uit. Tijd om eens een kijkje te gaan nemen. Ik fiets naar de Ulvenhoutselaan. Bij het witte gebouw tegenover het ziekenhuis zet ik mijn fiets neer. Hier zag ik vroeger nonnen achter de naaimachine zitten als ik naar huis fietste van school. Waarschijnlijk waren ze beddengoed aan het verstellen. Ook het statige hoofdgebouw staat er nog steeds. Het is nu een appartementengebouw met eengezinswoningen eromheen. Ook de kapel heeft een woonbestemming gekregen. Jammer, ik had graag nog even binnen willen kijken.