In de reeks 'Ik en mijn hopeloze chaos' hadden we afgelopen weken weer twee fantastische situaties. Nou ja, fantastisch…?

Ons werk (van mijn man en mij) bestaat uit het geven van trainingen in geweldloze communicatie. Dat doen we meestal op onze eigen trainingslocatie, maar soms ook trainen we ‘buitenshuis’. Zo geven we een aantal weken trainingen op de Faam. Een van onze trainingen bestaat uit vier wekelijkse bijeenkomsten van een middag, ochtend of avond en dat was op de Faam het geval.

De eerste les was een beetje spannend, want de training zou om twee uur beginnen. Toen we om half twee aldaar aankwamen, werd ons door de mevrouw aan de balie verzocht even plaats te nemen in een grote ruimte en te wachten op iemand die de cursus had georganiseerd. Als we buitenshuis trainen, ben ik altijd graag op tijd om alles klaar te zetten, beeld en geluid te checken, flipover te zoeken, enzo meer. Het werd kwart voor twee, tien voor twee…

Ik werd er zenuwachtig van, dus belde ik met degene op wie we zaten te wachten. “Jeetje, ik kóm helemaal niet!”, zei ze. “Er is al iemand boven die alles voor jullie in orde aan het maken is.” Dat gemeld bij de balie, dus mochten we naar boven. En ja hoor daar was al iemand die van alles had klaar gezet.

De week daarna meldden we ons bij de balie en zeiden dat we alvast naar boven zouden gaan, want er zou vast al iemand zijn. “Als de deur nog dicht is en er nog niemand is, wachten we daar wel”. En dat was prima. De deur was open, dus installeerden we ons ruim op tijd. Alles netjes, stoelen, tafeltjes ertussen, flipover, laptop aan, geluid goed. Kwart voor twee, 10 voor twee, 5 voor twee: niemand… Hoe dan?

Zo vervelend was het toch die eerste keer helemaal niet? Mensen gingen blij naar huis… Twee uur, 5 over twee… Geen appjes voor afmeldingen, geen e-mail… Ik check de e-mail waarin de afspraken staan die we gemaakt hebben. Tussen de eerste en tweede les zitten twee weken, zie ik op die lijst. 16 mei en dan 6 juni…

Bij het buitenshuis trainen nemen we uiteraard van alles mee van A naar B. Gevaarlijk in mijn leven, want zoals gezegd: ik ben chaos. Dus van A naar B: meestal niet alles mee, of zoiets. Pfff…

De week daarna gaven we een lezing, toevallig ook op de Faam. Om de hoek nu bij Bredagora, de nieuwe school die ze aan het oprichten zijn. Ik ben daar super enthousiast over, dus was heel erg in mijn nopjes daar een presentatie te mogen geven. Spullen mee.

Het weekend erop moest ik een boek hebben om samen met een leerkracht een les voor in haar klas voor te bereiden. Boek nérgens te vinden! Het hele huis afgezocht: dat had ik toch mee naar huis genomen??? Maar nee, het was er niet. Nou, dan maar keertje extra heen en weer naar Princenhage (onze trainingslocatie). Dat is echt zo’n pfff voor mij. Kost tijd, energie… Maar goed: ik moest dat boek hebben, en is niet de eerste keer dat ik een extra ritje moet maken. Dus hup: auto in en gas.

Op locatie echter geen boek te vinden. Heb ik het dan uitgeleend? Op Bredagora vergeten? Ik begrijp er helemaal niks van (wat meestal zo is, want ik weet gewoon niet waar ik dingen laat.) Moedeloos stap ik weer in de auto terug naar huis en kijk toevallig even achter mijn stoel. Ligt daar een tas? Je raadt het al, hè? Tas met boek…

Fijne week. Leve de zon!

Erna