Ik ben er zóóóóóó klaar mee. En sja… daar houdt de regen echt niet mee op. Die trekt zich niks aan van mijn ermee-klaar zijn. De grijze lucht ook niet. Die wordt echt niet blauw, al wens ik me dat tien keer in de rondte.

Het grijs maakt me somber; de regen koud en troosteloos. Zelfs de sneeuwklokjes die ik elk jaar met zoveel vreugde begroet, staan er verzopen bij naast de kerk. Hun stengeltjes in de modder, kopjes verregend. 

Mijn strategie die me helpt als ik in dit soort somberheid verval, is op zoek gaan naar mensen die het voor mijn gevoel erger hebben dan ik. Zo heb ik een weer-app op mijn mobiel waarmee ik allerlei plaatsen op de wereld kan bekijken. 

Licht

En als de dagen korter worden, als we afscheid moeten nemen van de zomer en de lange dagen, iets wat ik heel moeilijk vind, kijk ik naar vier plaatsen in de wereld: Hammerfest, Narvik, Noordkaap en Spitsbergen.

Hier in Nederland gaat de zon dan wel onder om 5 uur, maar daar is helemaal geen zon meer. Hele dagen donker. En dan ben ik elke dag weer zo blij dat we in ieder geval nog een beetje licht hebben hier.

Elke dag in die donkere wintertijd kijk ik wel even op mijn app en probeer me voor te stellen hoe dat is: 24 uur per dag donker….. En ben ik blij. Inmiddels is daar ook wel weer wat licht en ook dat maakt me blij voor de mensen daar vooral.

En nu dus regen en grijs. Deze maanden kregen we het boek Het Zoutpad te leen van een goeie vriendin. Zó indrukwekkend; moesten we lezen.
Hans en ik hebben geen TV. We lezen, en we lezen voor. Ik lees, Hans luistert. Samen knus op de bank.

Het Zoutpad 

Een aangrijpend verhaal van een echtpaar in Wales. Vijftigers, die door een reeks van ongelukkige situaties hun huis uitgezet worden en het kwijtraken. De man krijgt tot overmaat van ramp een diagnose van een dodelijke aandoening.

Op de ochtend dat ze hun huis uitgezet worden, grijpt de vrouw uit een tas een reisgidsje. Het beschrijft het South-West Coastpath: een lange afstandswandeling van ruim 1.000 kilometer langs de westelijke zuidpunt van Engeland. Totaal verloren, met alleen nog twee rugzakken met wat hoogstnoodzakelijke spullen besluiten ze dat te gaan lopen.

Het Zoutpad is een intense, tenenkrommende, af en toe hilarische beschrijving van hun ervaringen. Bivakerend in een tentje in te dunne slaapzakken, voet voor voet wandelend langs de rauwe, wilde Engelse kust. Regen, wind, storm, keien… O my gosh: wát een boek. Wat een afzien, wát een ontmoetingen. Wat een dapperheid.

En naar buiten starend naar de grauwe triestigheid van al die regen stel ik me voor hoe het is als je je huis kwijtraakt… je niks meer hebt dan een paar rugzakken. Ze hebben 30 pond per week aan uitkering en daar kopen ze rijst, noedels, af en toe friet en thee voor.

En dan realiseer ik me hoe fijn het is om een huis te hebben om in te wonen, binnen te kunnen zitten, soep te kunnen koken, knus op de bank te kunnen genieten van een boek en dan voel ik me rijk en dankbaar en blij.

De regen is nog steeds de regen, maar ik hoef er maar af en toe doorheen. Het grijs blijft grijs en ik verlang onverminderd naar blauw, maar ik realiseer me hoeveel erger het zou kunnen zijn. En dat helpt!

Fijne dag en liefs,

Erna